Jestem coachem, trenerką i terapeutką w trakcie szkolenia.
Pracuję z kobietami, które chcą żyć pełniej. Niekoniecznie łatwiej lub tylko spokojniej, ale prawdziwiej, bardziej w zgodzie ze sobą, czując, że to one kierują swoim życiem. Pomagam im dotrzeć do miejsc, które od zawsze omijały, zrozumieć, co kryje się głęboko w nich i odkryć, z czym wyszły z dzieciństwa i co powoduje, że ich życie jest dalekie od tego, na czym im zależy. Pokazuję, jak to zmienić i uzdrowić, uczę nazywać swoje potrzeby, brać za nie odpowiedzialność i stawiać granice, by je spełnić. Ale nade wszystko uczę je, jak czuć, bo bez emocji nie ma życia.
To był późny listopad, 2012 r., Londyn. Spotkaliśmy się we czwórkę, żeby dokończyć organizację konferencji. Cel: zaprojektowanie promocji. Wyzwanie wielkie, bo tylko wysoka frekwencja pozwoliłaby kontynuować biznes. W innym wypadku trzeba go było zamknąć. Asap. Powietrze było gęste od stresu.
Do konferencji pozostał miesiąc, potrzebne było szybkie i niskokosztowe rozwiązanie Podsunęłam propozycję: zróbmy 4 mini-filmy, niech każdy z nas nagra własne zaproszenie. Niech uczestnicy poczują, że są naszymi gośćmi! Obecni w pokoju ekstrawertycy przyklasnęli na ten pomysł, nagrania zaczęliśmy od razu.
Za próby do nagrań odpowiedzialna byłam ja. Pracowałam z każdym nad mimiką, pauzami, intonacją. Po to, żeby nagrania były odpowiednio marketingowo “bardziej”: budzące zainteresowanie i, oczywiście, chęć zakupu biletu. Czułam się w tym jak ryba w wodzie, od zawsze uczono mnie, że pracować trzeba skutecznie. Żeby zrobić, zarobić, uzyskać efekt, wiadomo – pracuje się po to, żeby coś było.
David był ostatni. Ścisły umysł odpowiedzialny za program konferencji. Bardzo nie chciał występować przed kamerą. Zrobiliśmy kilkanaście prób, jednak on przez stres ciągle mówił sztywno i gubił się. Ja nie odpuszczałam. Założenie było takie, że zaproszenia nagrywamy wszyscy i że każdy ma nam pomóc w sprzedaży. Inaczej konferencja się nie sprzeda, firma upadnie.
I kiedy tak pilnowałam jego głosu i wyrazu twarzy, David, chwilę przed ostatecznym nagraniem, zamilkł. Zaszkliły mu się oczy, zacisnął pięści. Po chwili wybiegł z mieszkania, bez słowa wyjaśnienia. Nie wrócił.
My dokończyliśmy organizację konferencji, która zakończyła się klapą. Zyski były dalekie od poniesionych kosztów. Wizja upadku firmy się ziściła.
Pół roku później spotkałam Davida w parku. Pracował jako producent konferencji, z ogromnymi sukcesami na koncie. Ostatnią promowały filmy rysunkowe – pomysł Davida. Zapytałam, dlaczego nie przedstawił tego pomysłu podczas spotkania 6 ms-cy wcześniej. Nie zapytaliście mnie o zdanie – odpowiedział David.
Ta historia nie kończy się na finansowej klapie i rozmowie w parku. Ja przez kilka dni zastanawiałam się, dlaczego właściwie go nie zapytaliśmy i dlaczego ja zmuszałam go do robienia czegoś, na co ewidentnie nie miał ochoty. Hegemonia ekstrawertyków i brak własnej empatii nie były dla mnie wystarczającym wyjaśnieniem.
Wreszcie zrozumiałam.
Ja się bałam.
Ze strachu przed niepowodzeniem moje patrzenie strasznie się zawęziło – nie widziałam jego reakcji, ani na pomysł, ani w trakcie prób. Tak bardzo chciałam, żeby się udało, że nie widziałam nic. Nade wszystko własnej agresji i tego, jak poprzez bycie agresywną pracowałam na to, żeby się nie udało.
Czy miałam czego się bać? Nie. To dlaczego się bałam? Bo nauczyłam się tego w dzieciństwie. Kiedy chorowałam, kiedy słyszałam, że “bez pracy nie ma kołaczy” i “że życie jest trudne”.
A im bardziej się bałam, tym mniej mi się udawało. Tym bardziej efekty były odwrotne od tego, na czym mi zależało.
Buldożer strachu niszczył nie tylko osoby, z którymi pracowałam, ale też mnie. Bałam się powiedzieć wprost “nie”, kiedy przełożony proponował seks, “o którym, oczywiście, nikt się nie dowie”, nie potrafiłam odmówić pomocy, pomimo, że nie było to w zgodzie ze mną. Zapracowywałam się, zbyt intensywnie uprawiałam sport.
Miałam mnóstwo energii, ale brakowało wzorców, więc traciłam ją na rzeczy, które mi nie służyły. Miałam ogromną chęć robienia ważnych dla mnie rzeczy, ale nie wiedziałam, czym one są i od czego zacząć. Chciałam więcej, ale podążanie za tą intuicją blokował strach.
Więc zaczęłam szukać odpowiedzi na pytania, których nawet wtedy nie potrafiłam sformułować. To było ponad 10 lat temu. Dziś część z nich już mam. I dzielę się nimi. Z buntu na to, że nikt tego nie uczy i z chęci dzielenia się tym, co według mnie najważniejsze.
Umiejętnością czucia i bycia z emocjami.
Dla poczucia sprawczości i spełnienia.
I dla lepszego świata.
